update van de laatste 4 jaar :)

Ooowww, Jordanie staat er nog.. Nou, ik ben niet in een berghutje (zoals een vriendin van toen es voorspelde) blijven hangen om 14 kindjes te baren. D'r gaat een schandalige hoeveelheid aan landen voorbij komen. Nu even kort samengevat, want hey,,, zo goed is mijn geheugen helaas niet. Zo kan ik verder gaan waar ik gebleven ben; in Beek en Donk, de avond voor de volgende reis :) Wie weet kan ik t deze keer wel opbrengen om weer es te schrijven.

Jordanië dus! Kerst, was t zoals ik lees. Goeie tijden in Jordanie. Met de grootste, overduidelijkste, trotste en gezelligste homo uit Noorwegen als stapmaat. Met het vaderfiguur die zich daar zorgen over maakte en die dat vol afschuw aanzag (want homo's bestaan nog altijd niet in het midden oosten) en er zijn twijfels over uitte tijdens onze shisha (waterpijp), of knafeh (soort taart waarvan de 1e 4 happen goddelijk zijn, maar daarna de tanden uit je mond doen vallen) pauzes. Liefst in combinatie met domino. Met zijn regelmatige opmerking "but really,,,,, i don't understand,,,, you are so clever,,,, why do you hang out with someone like him...? Why? How? For what?" op repeat struinden wij de straten van Amman af, op zoek naar spullen waarvan we hoopten dat ze hem een beetje winst op zouden leveren bij zijn marktkraampje (zonder vergunning, want met oog op de eerdere revoluties en de arabische lente liet de regering de meeste mensen wel met rust) om zo zijn kleinkinderen wat extra's te kunnen geven. Zo kwam ik Jordanie wel door, en werd wereldwonder nummer zoveel (Petra) weer bijzaak.
(thanks Ilka , Khalid en Manaf die ik later in Lesbos ben mis gelopen, met z'n akelig indrukwekkende levensverhaal)

Boot naar t hippie dorp in Egypte, waar ik al eerder geweest was, en t zwaar naar mijn zin had.
(thanks Yamen, Osama, Nicole, Werner and sooo many Mahmoud's, Mohammed's and Ahmed's)
Heerlijke tijden. Baantje gezocht. Gevonden. Te laag salaris. Geld op. Daardoor gelukkig wel op tijd thuis om ons oma nog te zien. Werk zoeken....

Leuke baan. Geweldige doelgroep. Gave collega's. Ennn,,, ook niet onbelangrijk; de vrijheid om vakanties van 2 maanden te pakken.

Zuid Afrika. Super leerzaam! De apartheid en zijn racisme zit vrij openlijk in het bloed van iedere inwoner. Logisch, na t horen over hun ervaringen en opvoeding. Gelukkig nog steeds een ver van m'n bed show als ik 's avonds in mijn goedkope hostelbedje lig. Verder natuurlijk safari's, bbq's, stranden etc.
Op de terugweg een week Dubai. Mooi maar ook nep. Disneyland voor volwassenen. 1 groot "kijk es hoeveel geld hier is" podium. Locals zijn ver te zoeken. Werknemers uit de Philipijnen of India zijn de tour guide (als ik me dan op laat lichten door naar Dubai te gaan, wil ik voor de duidelijkheid en de sfeer natuurlijk wel een gids met een witte jurk aan, rode tulband op en een broodje falafel in z'n mond) Onhandig op plaats van bestemming komen ook, aangezien alles privéterrein is voor t ene of t andere belachelijk dure hotel. Kilometers omlopen. En daarbij; Dubai is niet af. Ze zijn nog er nog aan aan t werken. Nog maar een blokje om dus, want werkterrein op eigen risico..
Kortom; de perfecte stopover. Stopovers zijn mijn tactiek om het iets minder deprimerend te maken om naar huis te moeten. Dat lukt in Dubai. Natuurlijk geweldig om te mogen kijken en rondlopen daar. Dankbaar voor de ervaring. Verschillende mensen leren kennen om nooit te vergeten maar waar t facebookcontact dan ook weer minimaal mee is. (thanks Salim, mannetje van het goedkope eettentje waar ik elke dag ging vertellen wat ik had gedaan en nog wilde gaan doen, en coolste yoga vrouw uit Engeland)

Panama en Costa Rica. Op zoek naar toekans en gifgroene kikkers. Niet gevonden. (op te grote afstand of in een kooi telt niet, en de kikkers die ik vond, waren wit) Wel andere onbeschrijfelijk mooie plekken en mensen. San blas eilanden. Bespaar je de google moeite, stel je de mooiste plek ever voor, en dat zijn ze. Carnaval in Panama. Ik krijg bijna tranen in m'n ogen als ik er aan terug denk :). National parken waar je stil van wordt.
(Kay de Amerikaanse vrouw die alles goed voorbereid had, de Berlijners; t enerlaatste leukste stelletje dat ik ken, grappige Zwitserse jochies en "yo Spain, yo Holland, want to go to the beach/cook Spanish together/play cards/drink too much/what else can we do on a paradise island" ik ben niet goed in namen, maar zal zeker nog af en toe aan jullie terug denken)
Stopover nodig. In Miami. Een vergelijkbare show als Dubai. Geweldig als je van spierballen en dikke auto's kijken houdt. Ik heb er niet veel mee. De Irish Pub was mijn favoriete plek. Verder natuurlijk wel weer blij om enig idee te hebben hoe t leven in Miami eruit ziet. En respect voor alle hardlopers daar :)

Marokko. Ook leuk! Net als Malta. En nog wat steden die ik heb mogen zien in de tussentijd.

Crisis... Dus geen vaste contracten... Shiiiitttt... (of niet, net hoe je t bekijkt :) )

Sri Lanka. Naar mijn mening zwaar ondergewaardeerd!! T nieuwe Thailand van Azië. Alles wat je kunt zoeken, vind je er. Jungle, stranden, theeplantages, tuktuk's, bergen, watervallen,feestjes, schildpadden, te lieve en behulpzame mensen, prachtige treinritten en een interessante geschiedenis die niet al te saai ver terug gaat. Verder makkelijk te bereizen met het openbaar vervoer, met lage prijzen om je bijna schuldig over te voelen, en bijna alles ook in het Engels aangegeven. Toptijd. Met deze keer mijn habibi Lotte die even op bezoek komt. Wat een verrassing!
(Lotte, t was gaaf! Jenn, de dappere en grappige kakkerlakkenjaagster, de jongen van de surfersshop die uren en uren, elke keer als ik zin had om er weer “ff” langs te gaan, geduldig heeft verteld over t leven in zijn land, en gevraagd naar t leven in t mijne. Natalia, de gezelligste Rus die ik ken, en Noato de 10 jaar jongere Japanner waar ik samen gillend mee wegrende nadat we al lopend, pratende bijna over n beest vielen wat een paar maten groter was dan de grootste leguaan, meer een soort van draak. En die, raar maar waar, ergens tijdens zijn eerdere reizen ook bevriend was geraakt met Werner, jawel, dezelfde Italiaanse Werner van Egypte. Toch een kleine wereld?!)

Vanuit Sri Lanka naar China.
China…. Veel over gelezen voor ik ging. China is geen makkelijk land om te gaan backpacken was een veel gegeven waarschuwing. Maar, beetje eigenwijs, denkende dat ik toch al best wat ervaring had, moest dat lukken! Niet dus… Oohhhh, dat viel tegen! China is zeker niet makkelijk! Zo’n beetje alles aan de mensen daar is anders. Spugende, rochelende mensen op straat. Zebrapaden en stoplichten zijn voor de sier. De eetgewoontes niet om aan te zien en horen. En vooral; t zijn er veel! Heel veel. Altijd en overal Chinezen om je heen. Je zou nergens ook maar je armen kunnen strekken zonder per ongeluk een Chinees te raken. Ze maken een selfie op de meest onhandige plekken. Gaan plotseling stilstaan terwijl er nog 1000 landgenoten achter lopen. Zullen bij tegenliggers geen millimeter wijken. En staren! Ik word regelmatig aangestaard in andere landen. Logisch. Maar in China gaat ook t staren anders dan anders. Glimlachen, hoi zeggen in t engels/chinees/nederlands/frans/fins/arabisch, zwaaien, weg kijken, terug staren, knikken, t roept geen enkele reactie op. Ze staren tot ze de hoek om zijn. En tegen die tijd zijn er natuurlijk vele nieuwe staarders. Eerlijk is eerlijk, hoe onbelangrijk t hier ook mag klinken, GEK word je ervan!! De manier van wijzen begreep ik na 4 weken nog niet. Als je vraagt; “weet jij waar ik een ticket kan kopen naar…” had je na 17 personen eindelijk iemand gevonden die Engels sprak en bereid was enige vorm van reactie te geven, dan wees ie met z’n arm zwaaiend t halve enorme busstation aan. Veel Chinezen, betekent natuurlijk ook veel, lange en verwarrende rijen, en de informatieborden met Chinese tekens helpen niet . Veel Chinezen heeft nog een nadeel; veel geluid. Net als je jezelf begint af te vragen of t echt zo kan zijn dat je zo’n hele bevolkingsgroep “over 1 kam aan t scheren” bent, (dan ben ik toch wel teleurgesteld in mezelf) kom je iemand tegen, die je helpt met dingen die je niet zou durven vragen en die doet alsof je de Koningin van Engeland bent, die persoonlijk veilig in het lang gezochte hostel binnen gebracht moet worden. Dan volgt schaamte, dat je zo over de mensen hebt kunnen denken..
Aaahhrrgg, ik kan er een uur over doen om t uit te leggen, maar je zou er gewoon een paar uurtjes geweest moeten zijn. Aan de reacties van de paar anderen eigenwijze westerlingen (dat waren er niet heel veel, meestal sliep ik op een slaapzaal met 8 bedden. 7 Chinezen en ik) die ik tegen ben gekomen te zien ben ik niet de enige die er zo over denkt. Heb zelfs wel es een huilende backpacker gevonden.
Daar staat tegenover dat er plekken in China zijn die op een sprookje lijken zo prachtig mooi. De korte versie is dus; ga er heen, maar met een georganiseerde groepsreis.
(met grote dank aan het personeel van China Airlines , die me dan wel niet een paar weken eerder mee nam, ((“is er een mogelijkheid..” NEE “maar misschien..” NEE “hoeft niet vandaag, gewoon..” NEE “Amsterdam?” NEE “Dusseldorf?” NEE “iets anders ergens in Europa?” NEE “zet anders je computer aan dan kun je ff kijken..” NEE)) maar uiteindelijk toch veilig naar huis heeft gebracht)
En toch ben ik blij dat ik t heb gezien :)

Dan; Griekenland. Vrijwilligerswerk met de bootvluchtelingen. Wat een eer om te mogen doen. Zwaar, confronterend, verdrietig, stressvol, intensief, riskant. Zeker. Maar vooral leerzaam, dankbaar, onvergetelijk en goed voor mijn vertrouwen in de mensheid in het algemeen. Met zoveel geweldige, maar ook verschillende vrijwilligers gewerkt. Samen met alle goede bedoelingen er tegenaan, om t de mensen voor wie deze hel nu t dagelijkse leven is een heel klein beetje makkelijker te maken. Mensen die in doodsangst zitten proberen te kalmeren, kinderen die van alle emoties om hun heen in de war raken proberen te troosten, mensen die onder zware bedreiging in Turkije op de boot zijn gezet, hier een soort van welkom gevoel proberen te geven, en vooral laten zien dat we allemaal nog steeds mens zijn. Dat ze er net zo veel of net zo weinig toe doen dan ieder ander op deze wereld. Luisteren naar hun verhalen over de ellendige ervaringen in hun thuisland. En als het tussendoor even lukt, lekker “normaal” doen door bv met stoepkrijt boter kaas en eieren te spelen, of een potje te kaarten waarbij je elkaars regels niet snapt. Al is het maar om kort te kunnen vergeten wat ze nog allemaal te wachten staat voor ze aankomen in t land waarin ze hopen een veilig nieuw bestaan op te kunnen bouwen. Gelukkig zelfs onder deze omstandigheden, ook ruimte voor blijdschap. Vrouwen die knielend in je armen vallen van dankbaarheid (terwijl je niks doet verder). Knuffels, kussen, grote glimlachen, handen schudden, schouder kloppen, en soms zelfs even samen heel hard lachen van opluchting dat ze “veilig” aan land zijn. Onbeschrijfelijk indrukwekkend. Samen met vrijwilligers uit allerlei landen, die allemaal zo ontzettend hun best doen, omdat ze t geen optie vinden om dit alles te negeren en later niet tegen hun kleinkinderen willen hoeven zeggen dat ze t wisten, maar niks deden. Of erger..
Een ervaring die ik niet had willen missen.

En nu; de rest van mijn rugzak inpakken. Morgen naar Honduras en Nicaragua.
Met een reisverslag dat eindelijk up to date is. Toch nog even 4 jaar bijgewerkt. Wie weet schrijf ik tijdens deze reis nog wel eens.

Liefs